Mιά φορά και έναν καιρό, στην Αθήνα, έμενε ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Έλλη.
Η Έλλη λοιπόν, όπως όλα τα κοριτσάκια στην ηλικία της, ήταν χαριτωμένη και ζωηρούλα.
Αγαπούσε όλα τα ζωάκια μα πιο πολύ το μικρό σκυλάκι της την Ρόζα.
Μια μέρα, πριν μερικά χρόνια, τότε που ήταν πιο μικρούλα η Έλλη, είχε έρθει στο σπίτι της η φιλεναδίτσα της η Κάτια. Θα έμεναν μαζί όλο το σαββατοκύριακο. Έχε φέρει και μια κούτα με τα παιχνίδια της. Μόλις άνοιξε η εξώπορτα, έτρεξε η μια στην αγκαλιά της άλλης.
Είναι πολύ αγαπημένες φίλες. Δεν τσακώνονται ποτέ. Συζητούν πολλά πράγματα μεταξύ τους και όποια απορία έχουν, πρώτα ρωτάει η μία την άλλη και μετά τρέχουν να μάθουν από τις μαμάδες τους.
Η Κάτια είναι από την Κύπρο και λέει πολλές “παράξενες” λέξεις όταν είναι με τους γονείς της. Στην Έλλη αρέσουν τα κυπριακά που μιλάει η Κάτια, και πολλές φορές γελάνε όταν προσπαθεί και εκείνη να μιλήσει έτσι! Όπως έπαιζαν και γελούσαν λοιπόν, η Κάτια ρωτάει την Έλλη, ποιόν αγαπάει πιο πολύ από την οικογένειά της.
Αυτό πάντα την προβλημάτιζε την Έλλη. Υπήρχαν φορές που λάτρευε την μανούλα της πιο πολύ από όλους και την φώναζε “καπετάν μανούλα”. Υπήρχαν φορές που ένοιωθε να αγαπάει πιο πολύ από όλους τον μπαμπά της και τον φώναζε “μπαμπούλη μου”.
Αλλά υπήρχαν όμως και φορές, που θεωρούσε την γιαγιά της αδύναμη, και απροστάτευτη. Τότε ένοιωθε πως αγαπάει αυτή πιο πολύ από όλους. Την καλή “νταντούλα” της, όπως την αποκαλούσε. Γύρισε το κεφαλάκι της προς τη Κάτια και της λέει: “Δεν μπορώ να αποφασίσω τελικά” είπε λίγο στενοχωρημένη η Έλλη. “Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο; Εγώ αγαπάω πρώτα-πρώτα πολύ την μαμά μου, μετά τις αδερφές μου και μετά τον μπαμπά μου” είπε η Κάτια. “Ναι, αλλά εγώ τους αγαπώ όλους το ίδιο και στενοχωριέμαι αν πρέπει να βάλω κάποιον πρώτο. Δε θέλω κανείς να λυπηθεί. Να, πως να στο πω... τους αγαπώ όλους μαζί, σε μία αγκαλιά” απάντησε η Έλλη.
Η Κάτια σκέφτηκε λίγο και μετά ρώτησε πάλι την Έλλη: “Σκέψου αυτό που θα σου πω,” της λέει. Αν ο καθένας ήταν σε ένα δωμάτιο, σε πιο θα πήγαινες πρώτα;”
Η Έλλη προβληματίστηκε λίγο, σκέφτηκε και της είπε:“Την μαμά μου την σκέφτομαι το πρωί μόλις ξυπνήσω, στη κρεβατοκάμαρα, να με αγκαλιάζει να με φιλάει, να μου λέει τραγουδάκια, και εγώ να χουζουρεύω στην αγκαλιά της.
Το μεσημέρι σκέφτομαι την γιαγιά μου, να φτιάχνει ωραία κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, και πατατούλες, και να με ταΐζει στην τραπεζαρία. Εγώ δηλαδή, να ζωγραφίζω σπιτάκια στα τετράδιά μου και εκείνη να προσπαθεί να με ταΐσει. Το απόγευμα σκέφτομαι τον μπαμπά μου, να με πηγαίνει βόλτα στο πάρκο και μετά το βράδυ να με κοιμίζει στο κρεβατάκι μου. Να με σκεπάζει στοργικά, να μου λέει παραμύθια και εγώ να αποκοιμιέμαι κρατώντας το χέρι του.
Τελικά, μπορώ να τους μοιράσω... θα χωρίσω τη μέρα μου σε τρία μέρη!
Το πρωί αγαπώ τη μαμά, το απόγευμα τη γιαγιά και το βράδυ τον μπαμπά” φώναξε ενθουσιασμένη! Χάρηκε τόσο πολύ, που επιτέλους έβαλε τους αγαπημένους της με τη σειρά!
Μετά θυμήθηκε, πως όταν έρχεται η νταντούλα της στο σπίτι και φοράει τις παντόφλες της, εκείνη παίρνει τα παπούτσια όλης της οικογένειας και τα τακτοποιεί. Στη μέση βάζει τα δικά της παπουτσάκια. Αριστερά και δεξιά βάζει τα παπούτσια της γιαγιάς, μετά της μαμάς της, και τελευταία τα παπούτσια του μπαμπά, προστάτη πάντα, της οικογενείας της.
Ναι, τώρα ξέρει τι θα πει στην Κάτια.
Θα της πει λοιπόν, ότι το πρωί αγαπάει την μαμά της πιο πολύ από όλους. Το μεσημέρι αγαπάει τη γιαγιά της πιο πολύ από όλους και το βράδυ τον μπαμπά της, πιο πολύ από όλους!
Θα της πει λοιπόν, ότι τους αγαπάει και τους τρεις το ίδιο κάθε μέρα, χωρίς να στενοχωριούνται ποιος είναι πρώτος ή τελευταίος! Οι τρεις αγάπες της Έλλης, ο μπαμπάς, η μαμά, και η γιαγιά της, θα έχουν το ίδιο μερίδιο αγάπης, κάθε μέρα!
Ιούλιος 2013
( αφιερωμένο στη “νταντούλα” που δεν είναι πια μαζί μας, και στην φίλη μου Κάτια που είναι από τη Κύπρο)
Η υπόλοιπη εικονογράφηση του παραμυθιού είναι στην καρτέλα παραμύθια, και είναι το παραμύθι 15 - η Έλλη και οι τρεις αγάπες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου